Obrażenia postrzałowe spowodowane są pociskiem (ew. strumieniem gazu), którego działanie jest wynikiem energii kinetycznej rozprężającego się, spalanego materiału wybuchowego.


Obrażenia postrzałowe

W wyniku postrzału na ciele można znaleźć:
- ranę wlotową, rąbek otarcia naskórka i ew. ranę wylotową (jeśli pocisk przeszedł na wylot) jako wynik działania pocisku;
- oparzenia i strefę osmalenia jako wynik działania gorących gazów. Osmalenie bardzo dobrze uwidacznia się na fotografii w podczerwieni;
- wbite w skórę cząsteczki prochu;
- ślady metali i smarów.


Rana wlotowa i wylotowa

Rana wlotowa to owalny lub okrągły otwór, o średnicy nieco mniejszej niż średnica pocisku. Stałym elementem jest występowanie wewnętrznego rąbka zabrudzenia i zewnętrznego rąbka otarć naskórka (tzw. kontuzyjnego). W zależności od odległości może wystąpić rąbek osmalenia i pozostać ziarna nie spalonego prochu. Ubytek skóry jest w zasadzie niewielki - brzegi rany można przyłożyć do siebie. Czasem w początkowej części kanału można odróżnić fragmenty ubrania.
Kanał rany powstałej po postrzale przebiega zazwyczaj liniowo, co pozwala ustalić kąt strzału. Czasem pocisk zmienia tor w wyniku odbicia od kości lub też obrażenie zostało zadane w wyniku rykoszetu.

Rana wylotowa jest na ogół większa i bardziej nieregularna niż wlotowa. Czasem ma też wywinięte i postrzępione brzegi. Nie ma za to ani rąbka zabrudzenia ani śladów nie spalonego prochu. Widać ubytek skóry. Kiedy pocisk przeszedł przez kości płaskie to ranę wlotowa można poznać po charakterystycznym "lejkowatym " kształcie otworów postrzałowych.
Przy postrzałach z broni myśliwskiej wygląd rany wlotowej zależy od odległości strzału - z pobliża wiązka śrutu jest skupiona i rana przypomina zadaną jednym, dużym pociskiem. Razem z rosnącą odległością kształt staje się coraz bardziej postrzępiony aż do pojawienia się małych ranek dla każdej śruciny oddzielnie.


Odległość strzału

Ocena odległości z jakiej strzelano jest bardzo ważnym etapem pracy przy rekonstrukcji zdarzenia. Obrażenia mogą być zadane:
- z przyłożenia;
- z bezpośredniego pobliża (20-30 cm);
- pobliża względnego;
- z oddali.

Bezpośrednie przyłożenie może pozostawić czasem na skórze odbicie końca lufy. Następuje rozerwanie brzegów rany (tzw. postrzał Kronleina). Postrzały z pobliża w ranach wlotowych może wystąpić rąbek osmalenia, wynik działania gazów spalinowych i wysokiej temperatury. W pobliżu rany znajdują się drobiny nie spalonego prochu, widać oparzenia i opalenia skóry. Ważne jest także określenie średnicy rozrzutu drobin prochu. Jeśli (dla broni krótkiej) nie przekracza ona 10-15 cm to strzał mógł zostać oddany z odległości w granicach do 15 cm. Dla broni długiej jest to odległość nieco większa, dla myśliwskiej dochodzi do 50-75 cm. Na strzał z pobliża wskazują także zmiany miejscowe we krwi wywołane nagromadzeniem się tlenku węgla z gazów wybuchowych. Otoczenie otworu wlotowego ma wówczas jaskraworóżowa barwę. Jest to tzw. objaw Paltaufa. Ślady osmalenie w ranie wlotowej również zależą od odległości, i tak dla broni:
- krótkiej - około 25 cm;
- długiej - około 30 cm;
- myśliwskiej - około 1 metra.



Rabek zabrudzenia - efekt otarcia z pocisku resztek smaru, sadzy i cząstek metalicznych.

Rąbek otarcia naskórka - szerokości 1-3 mm powstaje na skutek ocierania naskórka przez wnikający pocisk.

Objaw Paltaufa - zabarwienie się okolic rany postrzałowej na kolor jasnoczerwony, pod wpływem łączenia się hemoglobiny z tlenkiem węgla.


Broń po strzale samobójczym zazwyczaj wypada z ręki. następuje to w skutek zwiotczenia mięśni po utracie świadomości. Toteż znalezienie broni w rękach samobójcy nasuwa przypuszczenie upozorowania samobójstwa.



Artykuł pochodzi ze strony zewcthulhu.innyswiat.pl