Kierownictwo tego nieoficjalnego stowarzyszenia spoczywało w rękach profesora Peaslee, a także rady administracyjnej złożonej z kilku starszych, bardziej doświadczonych uczonych Uniwersytetu Miskatonic. Fundacją utworzono wkrótce po przedwczesnej śmierci czcigodnego mędrca, od którego wzięła swoje miano. Jej naczelnym zadaniem było podjęcie i prowadzenie prac, których rozpoczęcia pragnął Wilmarth przed śmiercią.

Organizacja postawiała sobie za cel wytępienie wszystkich istniejących bóstw z kręgu Wielkiego Cthulhu.


W początkowym okresie działalności Fundacji z niedowierzaniem przyjęto wydany pośmiertnie, sporządzony przez Wilmartha raport o wyprawach, badaniach, doświadczeniach, które w końcu doprowadziły do uznania teorii starego „dziwaka” za prawdziwe i stopniowo formować zaczęła się oddana sprawie armia zapaleńców – tropicieli zła. Teraz w jej szeregach są ludzie wszystkich zawodów i warstw społecznych, którzy raz zetknąwszy się z przejawami podziemnego zagrożenia lub innymi oznakami obecności obcych istot na Ziemi, wstąpili do organizacji, zaprzysiężonej, by chronić poszczególnych jej członków, potajemnie wytropić i wytępić wszelkie odwieczne zło, oczyścić Ziemię z pradawnej skazy Cthulhu, Yog-Sothoth, Yibb-Tsll i wszystkich pozostałych bóstw, ich sług i potomstwa.

Członkowie Fundacji czym prędzej przestudiowali wszystkie znaczące działa okultystyczne (nad zadaniem pracowały rzesze ludzi oddanych wyłącznie tej jednej sprawie), szukając bezustannie wszelkich wskazówek, wytycznych, odnośników i aluzji, które „tropiciele zła” przyswajali sobie na pamięć. Potem rozpoczęło się prawdziwe polowanie.

W 1958 siedmiu nowo pozyskanych członków Fundacji spotkała przedwczesna, tragiczna śmierć. Pozostali zaczęli więc rozglądać się za środkami zabezpieczającymi. Od dawna wiadomo było, że doskonałą ochronę stanowią kamienne gwiazdy ze starożytnego Mnar, przynajmniej przed sługami Cthotonów, w mniejszym stopniu przed nimi samymi. Ale gwiazd było niewiele, trudno było je zdobyć, zwykle jedynie prze przypadek. Zorganizowanie stałego ich źródła i odpowiedniego zapasu stało się nakazem chwili.

W 1959 roku piec Miskatonic rozpoczęły wypalanie pierwszych kamiennych gwiazd, a raczej ich porcelanowych kopii. Proces wytwórczy opracował jeden z młodszych profesorów, Sandys. Do roku 1960 otrzymali je wszyscy członkowie Fundacji. Tak przy okazji, gwiazdy te okazały się bezużyteczne, ale wkrótce odkryto, że przez włączenie odłamków kilku uszkodzonych oryginalnych gwiazd w skład nowo wytwarzanych można otrzymać sto gwiazd z jednej starej, przy czym wszystkie zachowują moc pierwowzoru.

Rok 1959 był rokiem przełomowym dla Fundacji, oprócz odkrycia sposobu wytwarzania ochronnych amuletów, upłynąć on pod znakiem pierwszych od kilkudziesięciu lat prawdziwych ekspedycji.

Fundacja korzysta z usług mediów. Dawid Winters, Gordon Finch, Wiliams, Hank Silberhutte.



- Brian Lumley „Władcy Podziemi”


Artykuł pochodzi ze strony www.innyswiat.pl